Şehirler daha kalabalık hale geldikçe, ses manzaraları küresel bir halk sağlığı tehdidi haline geliyor. Dünya Sağlık Örgütü tarafından tanımlanan kabul edilebilir gürültü seviyeleri, artık dünya çapındaki şehirlerde aşılmış durumda.
New York City toplu taşıma kullanıcılarının tahmini yüzde 90’ı, önerilen desibel sınırını aşan seviyelere maruz kalıyor. Ho Chi Minh City’de bisikletçiler 78 dB’nin üzerindeki gürültü seviyelerine maruz kalıyor ve bu da geri dönüşü olmayan işitme kaybına neden olabilir. AB’de gürültü kirliliği her beş vatandaştan birini etkilemekte ve her yıl 12.000 erken ölüme yol açmaktadır.
Jane Jacobs , The Death and Life of Great American Cities (Büyük Amerikan Şehirlerinin Ölümü ve Yaşamı) adlı kitabında, şehirlerin ancak ve ancak herkes tarafından yaratıldıkları zaman herkes için bir şeyler sağlayabileceğini yazmıştı. Bu zor eşitlikçi ideal bugün nadiren gerçekleştiriliyor. Özellikle düşük gelirli ülkelerdeki şehirler, sosyal eşitsizlik ve coğrafi ayrım ile işaretleniyor. Gürültü kirliliği, özellikle yeşil alanlara değil, trafiğin yoğun olduğu yollara ve sanayi bölgelerine yakın yaşama eğiliminde olan marjinal topluluklar arasında çok gençleri ve yaşlıları etkiliyor.
Dünyanın çoğu kentleşirken, kentler yalnızca insanlar için değil, bir bütün olarak biyoçeşitlilik için giderek daha önemli bir ekosistem haline geliyor. Gürültü kirliliği, kuşlar, böcekler ve kurbağalar da dahil olmak üzere çeşitli türlerin iletişimini ve davranışlarını değiştirerek hayvanlar için de bir tehdittir.
Şehir plancıları gürültü kirliliğinin hem sağlık hem de çevresel risklerini hesaba katmalıdır. Londra’nın Ultra-Düşük Emisyon Bölgesi’nden , Paris’teki “ gürültü radarından ” ve Berlin’in geniş yollardaki yeni bisiklet şeritlerinden Mısır’ın gürültüyle mücadeleye yönelik ulusal planına ve Pakistan’ın 10 milyarlık ağacı “tsunamisine ” kadar, dünyanın dört bir yanındaki kentsel alanlarda iyi önlemler şimdiden uygulandı.
