Mikroservis mimarisi, ‘mikroservisler’ olarak da bilinir. Yazılımı uzmanlaşmış işlevlere ve ayrıntılı arayüzlere sahip modüllere ayıran bir geliştirme yöntemi sağlıyor. Son birkaç yılda, kuruluşlar DevOps ve sürekli test süreçlerini benimsedikçe mikro hizmetler daha popüler oldu. Amazon, eBay, Netflix, PayPal, Twitter ve Uber gibi önde gelen çevrimiçi şirketler monolitik mimarileri bırakıp mikro hizmetlere geçti. Mikro servis mimarisi bu bağlamda önemli rol oynamaktadır.
Mikro servis mimarisi
Monolitik mimari, büyük, otonom birimler olarak oluşturulmuş uygulamalardan oluşur. Bu tür uygulamalar kolayca değiştirilemez çünkü tüm sistem yoğun bir şekilde birbirine bağlıdır. Kodda yapılacak en ufak değişiklik yazılımın tamamen yeni bir sürümünün oluşturulmasını ve dağıtılmasını gerektirebiliyor. Monolitik uygulamaların ölçeklenmesi de zordur çünkü belirli bir işlevi ölçeklemek tüm uygulamayı ölçeklemeyi gerektirir.
Mikroservisler, yazılım geliştirmeye modüler bir yaklaşım benimseyerek monolitik mimarinin bu sorunlarını ele alır. Basitçe ifade etmek gerekirse, mikroservisler uygulamaları birden fazla bireysel, birbirine bağlı servisin bir kombinasyonu olarak yeniden tasarlar. Her servis özel bir süreci çalıştırır ve bağımsız olarak dağıtılıyor. Böylelikle gerektiğinde, servisler farklı teknikler kullanarak verileri depolayabiliyor. Ayrıca işleyebiliyor ve diğer programlama dillerinde yazılabiliyor. Mikro servis mimarisi bu noktada büyük avantajlar sunar.
Monolitik bir uygulamada, tüm süreçler birbirine büyük ölçüde bağımlıdır ve tek bir hizmet olarak çalışır. Böyle bir mimaride, herhangi bir sürecin bant genişliğine olan talebin artması gerekiyor. Bu, tüm mimarinin ölçeklendirilmesi gerektiği anlamına gelir. Mikro servis mimarisi bu sorunu ortadan kaldırır.
Monolitik bir uygulamada tüm kod aynı tabanda birlikte dağıtıldığından, özellikle kod tabanı boyut ve karmaşıklık açısından genişledikçe, özelliklerin eklenmesi veya geliştirilmesi karmaşık bir süreç haline gelir. Ek olarak, monolitik uygulamalar arızaya karşı hassas olabiliyor. Bunun nedeni, tek bir işlem çökerse sıkı bir şekilde birbirine bağımlı işlemlerin kolayca etkilenmesi.
Tüm bunlar deney yapmayı kısıtlıyor ve işletmelerin akışkan ve duyarlı kalmasını zorlaştırabiliyor; bu da onları son derece dinamik, müşteri odaklı bir pazarda dezavantajlı konuma düşürebiliyor. Mikroservisler, büyük uygulamaların bağımsız olarak çalışan daha küçük parçalara bölünmesine olanak tanır. Her ‘parçanın’ kendi sorumlulukları vardır ve diğer bileşenlerin ne yaptığına bakmaksızın bunları yerine getirebilir. Mikro servis mimarisi, kullanıcı isteklerini karşılamak için bu parçaların toplu hizmetlerini çağırır.
